Styl alpejski w alpinizmie to jeden ze sposobów osiągnięcia szczytu góry w grupie lub solo.

Istota stylu alpejskiego

Istotą stylu alpejskiego jest jak najszybsze zdobycie szczytu przy minimalnym użyciu sprzętu alpinistycznego. W trakcie wspinaczki uczestnicy samodzielnie podnoszą cały wymagany sprzęt (w tym sprzęt na biwak), jedzenie i paliwo. Ponieważ sama wspinaczka może trwać od kilku godzin do kilku tygodni, jej taktyka obliczana jest również na podstawie wagi niesionego ładunku.

Wspinaczki w stylu alpejskim odbywają się z reguły w zespole lub małej grupie, a czasem samotnie (na prostych wspinaczkach liczba uczestników może być większa). Styl alpejski w alpinizmie nie wymaga stosowania lin na całej trasie, systemu stałych obozów pośrednich, tragarzy i sprzętu tlenowego (w przypadku wspinaczki na większych wysokościach).

Historia stylu

Jednym z pionierów tego stylu był brytyjski wspinacz A. Mummery, którego pomysły rozwinął Austriak Paul Reiss. Pomimo tego, że ten styl wspinania ma największy sens w przypadku krótkich wspinaczek i stosunkowo niskich szczytów (do 7000 m), z czasem, wraz ze wzrostem poziomu wyszkolenia sportowców, zaczął mieć zastosowanie we wspinaczce na himalajskie giganty.

W 1975 roku Reinhold Messner i Peter Habeler wspięli się na Gasherbrum I bez aparatu tlenowego. Nieco wcześniej wspinaczkę na tak wysokie góry w stylu alpejskim rozpoczął Wojtek Kurtyka. Częściowo w stylu alpejskim Herman Buhl wszedł na Broad Peak w 1957 roku — w czystym stylu alpejskim ta sama ekspedycja weszła później na Skil-Broom (Markus Schmuck i Fritz Wintersteller) i podjęła próbę wejścia na Chogolisa (Herman Buhl i Kurt Dimberger). Takie wspinaczki wymagają od zawodników wysokich umiejętności, przygotowania fizycznego i technicznego.

Zalety i wady stylu alpejskiego

Wśród zalet stylu alpejskiego w alpinizmie wymienia się większą szybkość wspinania, większą mobilność uczestników oraz mniejsze nakłady finansowe związane z organizacją wspinaczki.

Wady tego stylu to brak możliwości pełnej aklimatyzacji, ograniczone zasoby i związane z tym potencjalne ryzyko uwięzienia przez złą pogodę, brak możliwości szybkiej ewakuacji na trasie poręczowej, a także brak wsparcia ze strony innych uczestników wspinaczki, typowego dla stylu ekspedycyjnego.

Styl wyprawowy

Oprócz stylu alpejskiego istnieje również himalajski (wyprawowy, oblężniczy) styl wspinania. Podczas wspinaczki na szczyt wspinacze zakładają system obozów pośrednich, a sama droga (w całości lub w części) jest zabezpieczona liną poręczową. Styl powstał pod koniec XIX wieku, kiedy alpiniści zaczęli zdobywać himalajskie i karakoramskie giganty. Trasy i sama wspinaczka trwały miesiącami. Nie było to możliwe bez zakładania obozów pośrednich, do których można było wracać na odpoczynek. Najczęściej do tego celu wynajmuje się tragarzy wysokościowych.